∎دو حدیث در تفسیر آیه شریفه «الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَرَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلَامَ دِينًا» (مائده، ۳)
الرّضا (ع): إِذَا کَانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ زُفَّتْ أَرْبَعَةُ أَیَّامٍ إِلَی اللَّهِ کَمَا تُزَفُ الْعَرُوسُ إِلَی خِدْرِهَا قِیلَ مَا هَذِهِ الْأَیَّامُ قَالَ یَوْمُ الْأَضْحَی وَ یَوْمُ الْفِطْرِ وَ یَوْمُ الْجُمُعَةِ وَ یَوْمُ الْغَدِیرِ وَ إِنَّ یَوْمَ الْغَدِیرِ بَیْنَ الْأَضْحَی وَ الْفِطْرِ وَ الْجُمُعَةِ کَالْقَمَرِ بَیْنَ الْکَوَاکِبِ وَ هُوَ الْیَوْمُ الَّذِی نَجَا فِیهِ إِبْرَاهِیمُ الْخَلِیلُ (علیه السلام) مِنَ النَّارِ فَصَامَهُ شُکْراً لِلَّهِ ... وَ مَثَلُ مَنْ أَبَی وَلَایَة أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) فِی یَوْمِ الْغَدِیرِ مَثَلُ إِبْلِیسَ وَ فِی هَذَا الْیَوْمِ أُنْزِلَتْ هَذِهِ الْآیَةُ: الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ وَ مَا بَعَثَ اللَّهُ نَبِیّاً إِلَّا وَ کَانَ یَوْمُ بَعْثِهِ مِثْلَ یَوْمِ الْغَدِیرِ عِنْدَهُ وَ عَرَفَ حُرْمَتَهُ إِذْ نَصَبَ لِأُمَّتِهِ وَصِیّاً وَ خَلِیفَة مِنْ بَعْدِهِ فِی ذَلِکَ الْیَوْمِ.
امام رضا (ع): وقتی روز قیامت واقع شود، چهار روز با سرعت بهسوی خدا آورده میشوند همانگونه که عروس بهسوی اتاقش فرستاده میشود. سؤال شد: «این روزها کدام است»؟ فرمود: «روز قربان، روز فطر، روز جمعه و روز غدیر و روز غدیر بین قربان، فطر و جمعه مانند ماه در میان ستارگان است و آن روزی است که در آن ابراهیم خلیل (علیه السلام) از آتش نجات یافت؛ پس برای سپاس از خدا آن روز را روزه گرفت... مَثَل کسی که ولایت امیرالمؤمنین (علیه السلام) را در روز غدیر انکار کند، مثل ابلیس است و در این روز این آیه نازل شد: الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ و خداوند پیامبری را مبعوث نکرد جز اینکه روز بعثتش نزد او مثل روز غدیر بود و احترام آن روز را شناخت زمانیکه در آن روز برای امّتش وصیّ و جانشینی برای بعد از خودش نصب کرد».
منبع: تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۳، ص۵۹۰ و إقبال الأعمال، ص۴۶۴
الرّسول (ص)، عَنِ الحَسَنِبنِعَلِیٍّ (علیه السلام) جَاءَ نَفَرٌ مِنَ الْیَهُودِ إِلَی رَسُولِ اللَّهِ (ص) فَقَالَ ... یَا مُحَمَّدُ (ص) فَأَخْبِرْنِی عَنْ فَضْلِکُمْ أَهْلَ الْبَیْت قَالَ النَّبِیُّ (ص) لِی فَضْلٌ عَلَی النَّبِیِّینَ فَمَا مِنْ نَبِیٍّ إِلَّا دَعَا عَلَی قَوْمِهِ بِدَعْوَةٍ وَ أَنَا أَخَّرْتُ دَعْوَتِی لِأُمَّتِی لِأَشْفَعَ لَهُمْ یَوْمَ الْقِیَامَهْ وَ أَمَّا فَضْلُ أَهْلِ بَیْتِی وَ ذُرِّیَّتِی عَلَی غَیْرِهِمْ کَفَضْلِ الْمَاءِ عَلَی کُلِّ شَیْءٍ وَ بِهِ حَیَاةُ کُلِّ شَیْءٍ وَ حُبُّ أَهْلِ بَیْتِی (وَ ذُرِّیَّتِی اسْتِکْمَالُ الدِّینِ وَ تَلَا رَسُولُ اللَّهِ (ص) هَذِهِ الْآیَة الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتِی وَ رَضِیتُ لَکُمُ الْإِسْلامَ دِیناً ... قَالَ الْیَهُودِیُّ صَدَقْتَ یَا مُحَمَّد (ص).
پیامبر (ص)، از امام حسن (علیه السلام) روایت است: یک نفر یهودی خدمت پیامبر اکرم (ص) رسیده گفت: «... ای محمّد، اکنون مرا از فضیلت شما اهل بیت آگاه کنید! پیامبر (ص) فرمود: «فضیلتی که من بر پیامبران دارم این است که هر پیامبری در حق قوم خود دعایی کرده است، امّا من دعای خود را درباره اُمّتم به تأخیر انداختهام تا اینکه در روز قیامت شفاعت ایشان را بکنم؛ و امّا فضیلت اهل بیت و ذرّیۀ من بر دیگران، به فضیلت آب بر هر چیز دیگری میماند و حیات هر چیزی به آب است، و دوست داشتن اهل بیت و ذرّیۀ من کمال دین است و آنگاه رسول خدا ص این آیه را تلاوت فرمود: الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتِی وَ رَضِیتُ لَکُمُ الْإِسْلامَ دِیناً... یهودی گفت: «راست گفتی ای محمّد (ص)».
منبع: تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۳، ص۵۷۶ و بحارالأنوار، ج۹، ص۲۹۸/ الأمالی للصدوق، ص۱۹۱
|